وی افزود: حرکت کردن در مسیر آموزش قرآن به کودکان مانند حرکت روی لبه تیغ است که اگر مراقب نباشی یا زخم برمی‌داری و یا از مسیر خارج می‌شوی؛ چراکه اگر در این مسیر سخت‌گیری صورت گیرد کودک دل‌زده می‌شود و اگر سهل‌گیری بیش از حد صورت گیرد اصلاً کودک به این سمت نخواهد رفت.
عباسی بیان کرد: با شروع آموزش‌های مجازی، بسیاری از مواقع می‌بینیم والدین اصلاً در طول سال کتاب قرآن مدرسه کودک را باز هم نمی‌کنند و معلمان نیز چندان که به دروس دیگر توجه دارند، شاید به کتاب قرآن توجه نداشته باشند. آن‌چنان که باید در زمان حضوری بودن نیز کتاب قرآن در رأس برنامه‌ریزی‌ها نبود؛ حال با آموزش مجازی نیز این خلأ بیشتر شده و باید بدانیم کودک به همان اندازه به قرآن اهمیت می‌دهد که ما اهمیت می‌دهیم. وقتی م ریاضی و فارسی را بیشتر می‌بینیم، نباید از او انتظار داشته باشیم حتی بتواند یک سوره را حفظ کند.
وی ادامه داد: دومین مسئله توجه به روش‌های آموزشی است که به دو روش تمثیل و داستان‌سرایی است. قرآن کریم سرشار از داستان‌های متنوع و جذاب است که گاهی خود نیز با بیان داستان پند می‌دهد پس چرا از این ظرفیت برای بیان ساده‌تر مفاهیم به کودکان استفاده نکنیم. همچنین داستان‌هایی از قرآن کریم قابل تطبیق با زمان حال است بنابراین می‌توان با بیان تمثیلی در زندگی فعلی مفاهیم را قابل درک برای کودک کرد.
مدیر مؤسسه «نور ایمان» افزود: مسئله دیگر چگونگی تدوین و نشر کتب قرآنی کودکان است؛ کتبی که شاید تنوع آن در میان دیگر کتاب‌ها بسیار اندک بوده و یا تصویرگری متناسب با کودک عصر امروز ندارد. باید چشمان خود را باز کنیم. کودک دنیای امروز در معرض هزاران محتوای شگفت‌انگیز در دنیای مجازی است که هر محتوایی او را جذب نمی‌کند؛ نباید به بهانه‌های مختلف از تنوع‌گرایی در این زمینه دوری کرد.
عباسی در پایان اظهار کرد: نباید به ارائه چهره حزن‌انگیز از دین به کودکان بپردازیم؛ باید به آنان بیاموزیم دین اسلام با شادی و نشاطی که انسان را از خداوند دور نکند موافق بوده و بر آن تأکید نیز دارد.